BECK: Mongolian Chop Squad

Adı:BECK: Mongolian Chop Squad

Yönetmen: Osamu Kobayashi

Orijinal Eser: Harold Sakuishi

Stüdyo: Madhouse

Tanıtım:

14 yaşındaki Tanaka`Koyuki’ Yukio günlük hayatından sıkılmaya başlamış ve gelecek günlerinde de herhangi değişim olmasından ümidinin kaybetmeye başlamış bir ortaokul öğrencisidir. Yine sıradan bir günde tuhaf görünüşlü bir köpeği kurtarır ve sahibi olan Minami Ryuusuke ile tanışır. Ryuusuke bir gitaristtir ve Koyuki’nin hayatının tamamen değişmesine sebep olacaktır. O güne kadar hep pop dinlemiş olan Koyuki, rock müzik ile tanışır ve hayatında bir anlam bulur.

Yorum:

Beck, sanırım müzik üzerine yapılmış az sayıda beklide en iyi animelerden biridir. Asıl karakter olan Koyuki bir okul öğrencisi olmasına karşın kendini müzik çalışmalarına verir ve kısa zamanda iyi bir gitarist olur. Bu arada şarkıcılık meziyetlerinin de farkına varan Koyuki, bir yandan da kendi beste çalışmalarına girişir.

Anime sürekli canlı müzik barlarında, küçük stüdyolarda ve konserlerde geçmesine rağmen bütün koşturmaca arasında karakterlerin gelişmesi ve birbirleriyle ilişkileri ve bir müzik grubu olmanın zorluğu ve iç çatışmalar çok güzel verilmiş. Karakter gelişimi sadece Koyuki ile sınırlı kalmıyor, en çok değişimi geçiren o olmasına rağmen. Yan karakterler aslında yan karakter olarak kalmıyorlar. Ryuusuke dışında kendi hikayeleri anlatılan başkası yok ama onlarsız da olamayacağını anlıyorsunuz. Zaten sonunda anca beraber kanca beraber sloganı ile hareket ediyorlar. Maho, Ryuusuke’nin küçük kardeşi ve Koyuki’nin kalbini çalan kız. Her ne kadar başka arkadaşları ile de samimi tavırlar sergilese ve Koyuki’nin kıskanmasına sebep olsada aslında o da Koyuki’yi seviyor ama işte insanda Amerika’da yetişme kültürü yerleşmiş olsun bir kere, başka erkeklerle de samimi olmasının Koyuki üzerinde nasıl bir etkiye sebep olduğunun farkında değil. Ama Koyuki bir bölümde çocukluk arkadaşı Izumi ile buluşup yüzmeye gittiğinde bunu gören Maho gözyaşları içinde kalabiliyor. Yönetmen Osamu Kobayashi’nin Kimagura Orange Road serisinin de yönetmeni olduğunu belirtmiştim. Bu gibi aşk üçgenleri ve çıkmazları konusunda oldukça başarılı.

Müzik konulu anime deyip de müziklerinden bahsetmemek olmaz. Tarz olarak rock müzikleri duyuyoruz sürekli ama öyle kolpa j-rock tarzı değil. Bildiğimiz good-old-rock-music. Elektro soloları, bassları ile. Özellikle açılış ve kapanış parçaları çok güzel. İlk kapanış parçası olan Meister’ın söylediği My World Down parçası seri içerisinde pek çok sefer tekrarlanıyor ve çok güzel bir parça. Bunun yanında grubun bestelediği şarkılar da güzel parçalar. İki yada üç sefer tekrarlanan Moon on the Water parçası ise gerçekten duygusal bir parça.

Özellikle değinmek ihtiyacı duyduğun şarkı, serinin 23. ve 24. bölümlerinde Koyuki’nin tek başına söylemeye başladığı ve duygularını hem dinleyicilere hem de diğer grup üyelerine ulaştırmayı başararak sahneye gelmelerini sağladığı şarkı olan ‘I’ve got a feeling’ parçası. Eski bir Beatles şarkısını farklı bir yorum ile kendi duygularını da katarak söylemesi izlerken sizi de etkileyecektir. Müziğin birazda kalp ile yapılması gerektiğini hatırlatması açısından çok güzel bir örnek.

Çizimleri kesinlikle ortalamanın üzerinde. Pek hareketin olmadığı, daha çok duyguların ve iletişimin ön planda olduğu bir seride son derece yeterli. En azından klon karakter çizimleri yok, nispeten orijinal diyebileceğimiz çizimler.

Seslendirmeler çok güzel yapılmış. Özellikle dikkat ettiğim Japonların İngilizce konuşmaya çalışırkenki halleridir, bu seride İngilizce seslendirmeler sanırım ya amerikalılara yaptırılmış yada çok iyi ingilizce bilen japonlara. En azından ‘Zı en’ demiyorlardı. Koyuki şarkı söylerken farklı bir ses sanatçısı kullanılmış ki çok yerinde bir karar. Farkı hissediyorsunuz.

I’ve got a feeling, a feeling deep inside

Oh yeah

Bu tanıtımın üstüne denecek pek bir şey kalmamış ama, yine de yorum yapma ihtiyacı hissettim.

Bir müzik animesi olarak BECK, cidden de başarılıdır. İlk bölümden son bölüme kadar karakterin kendilerini nasıl geliştirdiklerini, grup kurmanın, bir yer edinmenin zorluklarını, aralarındaki bağları ve müziğin o karakterler için önemini görüyoruz. Eh ama tabi 'müzik animesi' olarak başarılı olmasının en büyük sebebi müzikleri tabi ki. "Moon on the Water", "Slip Out", "Face" beğendiğim şarkılardır. Çizimleri de başta çok bir şey vaad etmese de, sonradan alıştım ve abartı çizimleri olmadığı için minnettarım. Ha bir de demeliyim ki bir anime için en azından, yeterince gerçekçi karakterleri. Özellikle sevdiğim birini söylemem zor, çünkü hepsi gerekli bir parça. İçinde belli miktar aşk da var, çoğu ilişkiye yer verdikleri gibi. Son bölümlerdeki konserlerinin çok etkileyici olduğuna katılmak durumundayım. Finali de hoştu, kısacası, beğendiğim bir anime ve müzikle ilgili doğru düzgün bir şeyler izlemek istiyorsanız hiç düşünmeden başlayın.