Animelerde Sizi Etkileyen Anlar

L'in ölüm sahnesi özellikle de watari?watari!! kısmı...

Aslında tam bir ucu açıklık söz konusu değil. Mutlu sona ulaştığımızı sanırken gelen bir silah sesi ve ana karakterimizin yere yığılması gösteriliyor. Ana karakterimiz ölüyor muhtemelen. Beni baya etkilemişti açıkçası. Artık her şey bitti derken öyle bir son görmeyi beklemiyordum.

Code geass sonuna gelirsek, muhtemelen şu at arabası üstünde olan sahneyi kastediyorsundur benzerlik olarak. Phantom' da da karakterin ölüp ölmediği kesin değil ama ölmüş kabul ediyorum ben. En azından öldürmeyecek olsalardı öyle bir sahne koyacaklarına ihtimal vermiyorum.

Code geass' da ucu açık bitmiş sayılmaz benim açımdan, ilk anime izlemeye başladığım zamanlar tanışmıştım kendisiyle ve Lelouch ölemez gibi şeyleri ben de söylemiştim. Ama Lelouch ölse de ölmese de anlatılan içeriğin değişmeyeceğini ve o son bölümdeki kendini feda etme sahnesinin ölmemiş olsa bile etkisini kaybetmeyeceğini anladım. O yüzden yeri ayrıdır bende code geass serisinin.

Seneler önce izledim. Etkileyen bir çok sahne olsa da şuan bazıları aklımda.

Jean adlı karakterin Leo adlı arkadaşını korumak için Allen'le Leo'nun arasına geçip, arkası dönük bir biçimde kollarını açarak arkadaşını korumaya çalıştığı ama o sırada Leo'nun Akuma'a dönüşüp Jean'in kafasına silah dayadığı sahne gerçekten etkilemişti beni. O sahne görsel olarak da oldukça iyiydi. Şöyle de bir ost'ı var bu iki karakterin, https://www.youtube.com/results?search_query=d.gray+man+jean

Düşmüş bir exorcist vardı adını hatırlayamadığım. Ufak bir arc'ta geçti kendisi. O arc'tan da etkilenmiştim.

Lavi'nin geçmişi hakkındaki sahneler ve kendisinin ilizyon dünyasında verdiği mücadele de oldukça iyiydi. Lavi'nin parçası,

Lulu'u seven turuncu saçlı kızın, babasının ölümünün verdiği acıyı, babasını öldüren lulu'nun kucağında dindirmeye çalıştığı o yağmurlu sahne. Duygusal olarak etkilemekten çok, güldürdü diyebilirim bu sahne. "helal olsun kurguya" demiştim.

Code Geas R2'nin sonunda lulu'nun öldüğü sahneler. Oldukça iyiydi. Oysa sonrasında gelen arabalı sahne çok gereksizdi bence.

Martel'in hayaleti bölümlerinin son bölümü.

Net olarak hatırlamıyorum, seneler önce izlemiştim ama hatırladığım kadarıyla kız sevgilisini kurtarabilmek için dünyanın geriye kalan tamamını yok ediyordu. Live Action'u fena değildi, hatta aldatma olayı falan olmadığından daha iyi sayılırdı o açıdan ancak sonu farklı olduğu için onu pek sevmiyorum animeye kıyasla.

Ah Anthy ah

Normalde videolu olarak koymak isterdim ancak pek bulunabilecek durumda değil. Farklı diller pek hoş değil, o yüzden sadece resim yeterli bence. Kendimin o kısımları alıp, düzenleyip yüklemesi çok uzun sürer, o yüzden resim koymayı uygun gördüm. Biraz da üşengeçlik sanırım benimkisi.

Bu sahnenin arka planını anlatarak işe başlayalım:

Soichiro halen daha Kyoko için bir başka. Halen daha unutabilmiş değil, her zaman yeri ayrı olacak - ki seri boyunca Kyoko duygu aktarımını harika yansıttı bence -. Akemi biraz dürtünce Kyoko bunları söylüyor, ertesi gün Godai Ikkoku-kan'a geldikten sonra Kyoko, o şekilde söylemek istemedim ancak Soichiro-san benim için hep ayrı olacak, o benim mutluluğum, o her şeyim, o benim için bir başka tarzı konuşunca, Godai, gülümseyerek şöyle söylüyor:

"Sana o tarz bir mutluluk veremem, ama elimden geldiğince seni mutlu etmeye çalışacağım, kendi yolumla. Tüm yapabileceğim bu."

Kyoko devamında ise elini tutarak şu şekilde yanıt veriyor:

"Ben yaşadıklarımı aramıyorum, sen Soichiro-san'ın yedeği değilsin."

Ardından telefon konuşması falan derken...

Daha sonra zaten gelen sahne mükemmelliyetçiliğini konuşturuyor.

Kar yağmaya başlıyor ve dialog giriyor:

Kyoko: Soichiro-san!

Godai şaşırınca, devamında şöyle geliyor:

"Köpeği kastetmiştim, akşam yemeğini vermedim henüz."

Daha sonra yanlış anlaşılma kalkınca gülmeye başlıyorlar ve Kyoko gülerek, devamında şöyle söylüyor:

"Benim köpeğimin ismini duyduğun zaman paniklemen tuhaf."

Godai: "Haklısın, cidden tuhaf. Ama güvensizlik hissini sürekli hissediyorum ne yazık ki, seni ve Soichiro-san'ı düşündükçe. Her zaman güvensizlik hissi benimle olacak."

Ardından Kyoko perdeyi çekiştirerek şöyle söylüyor:

"Artık ne yapacağımı bilemiyorum."

Tabii ardından gelen o atmosferle ve tabii ki o harika karakter derinlikleri ile (Kyoko'nun sadık kalma çabaları, diğer durumlar, çelişkileri vs, Godai'nin saf sevgisi, Kyoko için yaptığı hareketler, anlayışlı halleri vs) Godai Kyoko'yu sarıyor ve özür dileyerek ona yaklaşıyor ve Kyoko da Godai'nin elini tutuyor ve şöyle söylüyor:

"Lütfen, sadece beni düşün."

Ardından olanlar resimde görüldüğü üzere.

Uzun süreden sonra bu sahne izleyicileri nasıl tatmin etti? Ciddi anlamda anlatılamaz...

93 bölüm ardından gelen bekleyiş sona erdi, bütün o duygular vs. Hepsi mükemmel bir şekilde seyircilere aktarıldı.

Kyoko kesinlikle harika bir kadın, keşke böyle bir eşe sahip olsam diyebileceğim tarzda bir bayan (o kıskançlıkları, kendi kendine sokurdanmaları, sadıklığı, sevecenliği, sinirli halleri, arada sırada yaptığı çocuklukları, daha sabaha kadar gider bu liste ). Daha evvelde belirttiğim gibi karakterleri Takahashi artık nasıl tasarladıysa, hala hayranlığımı alabilmiş değilim. Bilhassa Kyoko tasarımı (kendi deneyimlerini aktarması tabii büyük bir etken). Normal bir konuyu o kadar iyi anlatıyor ki ister istemez hayran kalınıyor. Yani hiçbir karakter rahatsız etmiyor, en basit örneğinden Mitaka örneğini ele alalım. Normalde (daha doğrusu ilk başlarda) uyuz gibi görünen adam, Kyoko için köpek fobisini yeniyor, üstelik reddedilmesine rağmen mükemmel bir centilmenlik sergiliyor. Güya rahatsızlık için tasarlandı bu adam bir yerde (rakip ya Godai'ye). Bir diğer yandan bir yanlış anlaşılma yüzünden (hamilelik durumu) sorumluluk alıyor ve Asuna ile evleniyor, üstelik duygularını içerisinde yaşayarak sadece güle güle demekle yetiniyor Kyoko'ya, tabii o sahne ile alakalı Asuna ile olan bir konuşması var, onu da ekleyeyim (88.bölüm):

Asuna: Kendini gülmek için zorlama (neşelendirmek için basit bir espri yapıyor).

Mitaka: Haklısın, hadi kendimiz olalım, zamanımızı güzelce değerlendirelim ve mutlu olalım (güler halde).

Daha sonra elini uzatarak şöyle söylüyor:

"Her şeyden sonra sen ve ben ömrümüzü birlikte geçireceğiz" ve devamında Asuna "Evet" şeklinde karşılık veriyor ve Mitaka Asuna'nın elini sıkarak içerisinden şöyle söylüyor: "Güle güle, Otonashi-san..."

Ha, bir de şu var tabii:

Tamam, birinden biri seçilecek zaten ama karakterlerin kayboluşu bile oldukça hoş tasarlanmış. Tabii OST kullanımı da öyle o sahnelerle.

Amma uzattım, ne yazacağım varmış mübarek?

Toparlarsam, Godai ve Kyoko anları mı desem? Diğer karakterlerin başka yönlerden ele alınışları mı desem? Harika sözler sarfediyor bütün karakterler yer yer, etkilenmemek mümkün değil cidden. Drama, Komedi, SOL kısımları mükemmel ayarlanmış.

Hadi son bir örnek daha verelim (Dram kısmı üzerinden).

94.bölüm üzerinden konuşursak o harika evlilik teklifinden sonra dialog şu şekilde:

Kyoko: Bana bir söz verebilir misin? (Gülümseyerek bu şekilde söylüyor)

Godai: Evet

Kyoko: Lütfen... 1 gün bile olsa lütfen benden daha uzun süre yaşa. Artık yalnız yaşayabileceğimi zannetmiyorum (Ağlamaklı bir edayla söylüyor ve sonunda gözyaşları akıyor ve Godai'ye sarılıyor).

Hatta resmini de paylaşırsak çok daha iyi olur:

Tabii 96.bölüm ayrı bir konu. Etkilenmediğim bir sahnesi bile yok. Mezar sahnesi mi desem? Kyoko'yu gelinlikler içinde görmem mi desem? Sonunda çocuk sahibi olmaları ayrı bir güzellik tabii. Daha sabaha gider bu liste, kısacası mükemmel bir finaldi bence.

Dediğim gibi harika sahneler var ancak neden bu sahneyi seçtim bilemiyorum, sanırım en fazla istenilen sahne olması büyük pay taşıyor. Dediğim gibi karakterlerin yapısı çok derin. Bütün karakterler çok hoş tasarlanmışlar bence. Tabii bu yazım, bir nevi etkilendiğim sahne değil, hayranlığımı dile getirmem gibi oldu gerçi ama. Bu başlıkta yeterince kurcaladığım yetmedi sanırım. Yani kısacası, böyle bir serinin efsaneleşmesi doğal sanırım (en azından benim gözümde).

Neyse...

İlk ED ile bitirelim bari, her zaman ayrı oldu benim için diğerlerinden.

http://youtu.be/25gkLA-qgcM

Aslında Ashita no Joe için etkilendiğim sahneleri yazsam cidden bu bölümü bitiremem. Ben de son sahnesi ile paylaşım yapmak istedim. Düşüncelerimizin yazılması istenmiş, ancak cidden konuşmak dahi istemiyorum. Bu kadar mükemmellik için cidden konuşamam. Bu kadar dokunaklı bir hikaye için ve böyle enfes ve dokunaklı bir son için ne denilebilir? Ne diyebileceğimi cidden bilemiyorum. Sadece video paylaşımı ve görsel paylaşımı yeterli olacak sanırım ne demek istediğimi anlamanız için.

Berserk'le Lancer'ın Saber'ın üzerine ağır çekimde koşturduğu sahnede sanki kalbimde ağır çekimde atıyordu.

http://allyouare.files.wordpress.com/2012/07/fate-zero-05-large-24.jpg

son bölüm komple. Kaiki öyle bir konuştu ki, bütün seriyi sevdim ama o son bölümde adeta devleşti. Tam o zaman bir romandan uyarlama olduğunu hissettirdi. Parayı severim ama harcarım da lafını hiç unutmayacağım sanırım.

http://38.media.tumblr.com/aadc529f61f95b38acc3484bdd2ded19/tumblr_myjq2c9vqb1qa94xto1_500.gif

Özellikle de

Sen tanrı olmak istemiyorsun, mutlu olmak istemiyorsun, o halde mangaka mı olmak istiyorsun?