Oseam

KÜNYE:

Anime'nin Adı: Oseam

Tür: Dram, Macera

Kategori: Film

Süre: 1 saat 17 dakika

Yıl: 1 Mayıs 2003

Kore yapımı bir film Oseam. Hatta Kore yapımı bir film olduğunu bilmeden başladığımı söyesem gülmezsiniz bana değil mi? Bu dil, Kore Dizileri izleyene kadar bana kulak tırmalayıcı bir dilmiş gibi geliyordu fakat dramalarda izledikçe alıştım ve ufaklığımızın her ''Ajusshi'' deyişinde onu daha da çok sever oldum. Bu güzel animede de sık sık duyduğum bir hitap şekliydi, genel bir hitap şekli aslında ama benim için yakışan kişileri var yakışmayan kişileri. Ufaklığın her ağzından çıkışında içimde bir şeyler harekete geçiyordu çünkü garip bir karakterdi. Gariplikten kastım tavırları değil,ailesi olarak sadece bir ablasının oluşu ve ablasının da kör bir birey oluşu. Her şeyi bir oyun gibi görüyor ufaklığımız, bu noktada bana yıllar önce izlediğim Uzak Doğu etkileriyle süslenmiş ''Son İmparator'' filmini hatırlatıyor. Öyle bir film ki her karesinde izleyicisinin yüreğine oturuyordu. Oseam da bunu ilk yarıya kadar çok güzel başarıyor, hatta filmin son 5-10 dakikasına kadar diyebilirim. Öyle bir sadelikle işlenmiş ki hiçbir abartıya yer verilmeden içeriğinin sahip olduğu konuyu karşısındakine direk aktarmayı hedeflemiş. Bu amacına da çok güzel sadık kalan bir yapısı var bu filmin.

Kör ablası ile yolculuğa çıkan ufaklığımızın annesini arama çabası ana tema gibi gözüküyor. Öyle gözükse de aslında ana temamız bundan çok uzakta, bu iki kardeşin başlangıçta bir keşiş tarafından bulunması her şeyin başlangıcı oluyor. Ardından tapınağa yerleşen abla kardeş burda günlerini yalın bir düzende devam ettirmeye başlar. Zaman içersinde de kardeşin sıkılmasıyla bir şeyler harekete geçme aşamasına gelir. Dedim ya, yaşının getirisi olarak onun için her şey bir oyun gibidir artık. Dua esnasında tapınağın içinde keşişlerin arasında zig zaglar çizerek koşuşu, her keşişin gözüne aynı görünmesi, keşişlerden biri soğuk suda kendini arındırırken onun giysilerini üşümesin diye bir sokak köpeğine giydiriş çabası, tapınak bahçesinin kocaman bir oyun alanı olarak görülüşü, hepsi ne kadar da sevimli geliyor değil mi? Aslında altındaki yatana baktığımızda çok üzücü bir durum, düşünün etrafınızda oynayabileceğiniz bir tane bile yaşıtınız yok. Yaşıtınızı geçin büyüklerin bile size ayıracak vakti yok, bunun yanında oyun alanı ya da oyun aracı olarak dikkate değer hiçbir şeye sahip değilsiniz. İşte böyle bir çocukluk geçiriyorsunuz, bunun hakkında şikayet hakkınız da yok çünkü gidecek hiçbir yeriniz yok.