A Day With My Son / 아들

Bugün ailemi ziyaret eden bir misafirim.Oğlum için bir misafirden fazlası değilim.

Selamlaşıp, biraz konuştuktan sonra ayrılması beklenen bir misafirim.

Lee Kang Sik -belki de gençliğin verdiği bir heves- 15 yıl önce işlediği bir cinayet suçu yüzünden müebbet hapse mahkum edilmiştir. Lee Kang-Sik' in deyimiyle idamlık mahkumlar cezalarının infazını bekler,ondan korksalar bile. Diğer mahkumlar salınacakları günü bekler.Lakin onlar için,müebbet hapis mahkumları için bekleyecek hiçbir şey yoktur. Ta ki hükümetten bir günlük af çıkana kadar... Çünkü o tek gün ile oğlunu görme şansını yakalamıştır. Bir gün kısa gibi gözükse de o tüm günü oğlu Lee Joon-Suk geçirebilecek olmak Lee Kang-Sik için büyük bir nimettir. Ancak oğlunu görmeyeli 15 yıl olmuştur. Onunla ne konuşacak, ne yapacak; oğlu onu görmek isteyecek mi? Tüm bu soruların heycanını yaşarken oğluyla buluştuğunda düşündüğünden daha farklı şeyler bulur karşısında: hasta annesi(yani Lee Joon-Suk'un babaannesi) ve ona bakmak zorunda olan oğlu...

Yapım Yılı : 2007

Ülke : Güney Kore

Süre : 103 dakika

Yönetmen : Jang Jin

Yapımcı : Kim Jin Yeong , Gang U Seok

Senaryo : ?

Oyuncular:

Cha Seung Won - Lee Kang Sik

Ryu Deok Hwan - Lee Joon-Suk

Jung Jae Young - Kang Sik e yanında ona eşlik eden gardiyan

Kim Ji Young - Kang Sik in annesi

Kartonda yazan : Oğlum Baban !

Cha Seung Won bu adam bir harika yahu. Hep karizmatik görmeye alışık olduğum Cha Seung Won bu filmde ne yapacağını bilmeyen aciz bir baba rolüyle karşımıza çıkıyor. İnsan izlerken hayran kalıyor acıma duygusuyla karışık bir hayranlık yaşadım kendisine. Çünkü koca bir 15 sene, oğlunun ona soğuk davranması normal ama izlerken insan yine de acımadan edemiyor babaya. Bu tek günde geçmişteki hatalarını telafi etmesi mümkün değil tabii ki fakat en azından birbirlerini tanımak için bir fırsat.

Filmin en güzel yanlarından birisi baba ve oğulun iç sesleri ile duygularını ifade etmesi.

Ehem çok ayrıntıya girerek daha fazla spoiler vermek istemiyorum. Güney Kore sineması drama konusunda başarılı yapımlar içeriyor ki bu film de bunun en güzel örneklerinden. İyi seyirler dilerim şimdiden ehe

Bugüne kadar genelde 'anne-evlat' bağını sunuyorlardı bize ama bu kez farklı bir yapımla 'baba-oğul' bağını gördük ve sonuna kadar da bu bağa karşı duramadık. Cha Seung Won faktörü yanında, filmi totalden izleyicisine en güzel şekliyle sunan bir isim A Day With My Son; sağ gösterip sol vuran bir yapım. O tokadıyla içimi hala sızlatıyor, dün gece noktalayış anından beri o güzel oyunculuklar ve beklemediğim finaliyle bana iyi bir seyirlik sundu. Cha Seung Won severlerin, hatta bu isme tamamen yabancı olanların bile izlemesi gereken bir yapım, bir babanın evlat sevgisini iliklerine kadar hissetmek adına tüm erkek evlatların izlemesi gerekenlerden biri. Bir oğulla verilen tek bir günün önemini, her gün baba yanında olup da babanın eksinliğinin nasıl olduğunu anlaması için en güzel fırsat. Anne ve kızlarının bağını hepimizi yaşamasak da az çok biliriz ama bir baba oğul bağını bu kadar güzel yansıtmış olmaları karşısında saygıyla eğiliyorum, bunda oyunculukların da etkisi büyüktü kuşkusuz, içsel repliklerinse tadına varılmıyordu. Filmde en sevdiğim kısımlar rico'nun tanıtım yazısında belirtmiş olduğu babanın kendi açısından olan içsel replikleriyken, oğulun da aynı olayı kendi açısından değerlendirdiği içsel hesaplaşmalarıydı. Sona bir adım kala da hapishane görevlisinin baba oğulu takip ettiği sahnedeki bu görevli Park'a ait olan içsel repliğiydi; ''ikisi de benim bilmediğim dilde konuşuyordu.'' O an benim de bilmediğim bir dildi baba oğul arasındaki replik ama sohbet sonunda, daha doğrusu Cha Seung Won'un yeteneğinin dibine vurduğu andaki girişiyle başımdan aşağı soğuk sular döküldü. Cinayet zanlısı olup da müebbete mahkum bir babayı kabul etmek gibisi yoktur, hele de en son ayrılışınızda 3 yaşındaysanız ve o ayrılışınızdan önce sizi ölesiye döven bir babaysa, her katil acımasızlığından dolayı sevimsiz ve lanetkar biridir ama pişmanlığı kalpten hisseden biriyse, her şeyden önemlisi evlat özlemi duyan bir babaysa ne düşünürdünüz? Uzun süren mahkumluğunu unutturacak hiçbir şey yoktur dünyamızda, onun içerde yaşadığı sıkıntıları bile umursamayız. Ne tür sıkıntılar yaşandı bilmiyoruz, yapımcılar bizi bununla boğmak istememiş anlaşılan, çok da güzel düşünmüşler ama içerdeki mahkumların dünyasını tek bir sahneyle bize ifade etme yolu seçmişler; uzun süre arabaya binememenin etkisiyle midesi bulanan biriyle karşı karşıya bırakarak anlatmak istemişler bunu.

Film, bir baba oğul bağından daha fazlasıydı. Ne zamandır planımda olan bir filmdi aslında, hep doğru zamanı bekledim ve en doğru zamanı da yakaladığımı fark ettim. Yoğun geçen haftamın ardından özlediğim bir Cha Seung Won performansını izleyesim geldi. Bana göre romantik erkek rollerin en doruğunda bulunan bir isim Cha Seung Won. Tipiyle öne çıkanlar dünyasında zirveye oynamış ve oynu kazanmış; film oyunculuğunu ayrı severim, dizi oyunculuğunu ayrı severim. Dizileri bambaşka lezzet sunarken filmleri tadı damağınızda kalacak bir tat bırakıyor. Onun izlerini taşıyan her isim sizi kendine hapsediyor. Cha Seung Won yanında Ryu Deok Hwan ismini de yabana atmayalım derim, zira babaya kızan bir evlat konumunu üstlenişiyle yerini fazlasıyla dolduran bir seçimdi. Onların birlikte geçirdiği tek gün bana bile yetmezken bir baba oğula nasıl yetsin? Hele de müebbete mahkum olmuş bir katille olacak, 18 yaşına kadar tek başına büyümüş ve bir baba oğulun birlikte yapması gereken ne kadar şey varsa tek başına yaşamış biri için bu nasıl bir duygudur bilinmez, anlamaya çalışılması da çok zordu. İlk içkisini bile babasıyla içen akranlarının aksine o doğum gününde arkadaşlarıyla yaşamış bunu, yine de babasına isyan etmemiş, gördüğünde de etmiyordu. Ya gece saati geldiğinde aynı odada uyumak yerine birlikte kaçamak saatlere adım atmak için onları gözetleyen Memur Park'a yakalanmamak için gizlice kaçtıkları an, onlar koştukça benden bir şeyler de onlarla koptu gitti. ''Bir gün sineği'' vardı bir de; filme damgasını vuracak sahnemdi diye düşünürken finale bir adım kala geldi çattı o an; tren istasyonu sahnesi....

Film, benim için sadece finaliyle değildi, benim gözümde her şeyiyle bir bütün. Çoğu izlerini finaliyle etkilemiştir diye düşünüyorum ama ben başından beri etkilendim ve o baba oğulun sauna sahnesindeki suya gömülme anında her şeyi bir kenara bıraktım, sonunda da filmde kayboldum çünkü gözlerinin oğluna korkutucu görünmesi nedeniyle hayatı boyunca ağlamaktan vazgeçmeyi göze alan bir baba vardı karşımda.

Rica ederim Squaw-san. Yorumunu okurken filmi yeniden izlemiş gibi oldum diyebilirim... Şu son dönemde aşağılamak gibi olmasın fakat abidik gubidik grupları dinleyip oyunculuk namına bünyelerinde hiçbir şey barındırmayan aktris-aktör adı altındaki kişilere hayranlık duyan Kore için yanıp tutuşan kimi gençlerimizin böyle güzel yapımları kaçırmaları beni ayrı bir üzüyor. Neyse en olmadı böyle güzel yazıları,yorumları okuyup fikirleri bir parça değişir diye ümit ediyorum.

Cha Seung Won'un bu sene yine bizi kendine hayran bırakacak bir yapımla karşımıza çıkması dileğiyle inşallah.