Etkinlik Tartışma: Ushiro no Shoumen Daare

Filmin, savaş çıkana kadarki bölümünün bu kadar Kayoko ağırlıklı olması ister istemez otobiyografik bir yaklaşım sergiliyor. "Niye bu kadar Kayoko'ya eğilmişler, bu bir savaş filmi" diye içimden geçiriyordum ki vurucu finalin ardından zaten bu filmin Ebina Kayoko tarafından yazıldığını öğrendim. Bu bilgi ışığında filmi kafamda geri sarıp tekrar oynattığımda hemen hemen ilk 45 dakikalık süreçteki düşük tempoda gereksiz gibi görünen tuvalet+hayalet sekansı, Kayoko'nun altına yapması, shamisen dersleri yine filme bir katma değer sağlamamış gibi göründüler ama bu film bir otobiyografi olduğu için katma değerlerin hiçbir önemi kalmamıştı. Filmin o güzelim yağ satarım-bal satarım oyunundan gelen başlığında sorduğu soruydu tek önemli olan. Aynı Kayoko gibi o dönemi yaşayıp evini, ailesini, bomba yapımında kullanılacak selüloit oyuncaklarını, dedelerinin tüfek yapımında kullanılacak köstekli saatlerini, seksek oynayıp ip atladıkları sokakları arkada bırakan çocuklardı asıl önemli olan. Çocukluklarını arkada bırakan çocuklardan biriydi Kayoko.

p.s. 9 Mart 2012'deki anma gününde Ebina Kayoko'nun sözleri buradan okunabilir.

Filmi izledim. Animedyum'un yazdıklarını okuyunca bir film gibi değerlendirme niyetim anında kayboldu aslında. Böylesi tarihi acıları yaşamış kişilerin deneyimlerini çok önemserim.

Film bir ibret mesajı vermek istediği gelişmelerin yayılışı ile de belli. İlk yarısında ailenin yakın bir gözlemcisi oluyoruz, ikinci kısmında ise felaketin uzak şahitleri. Vermek istediğine çok uygun bu. Ben şahsen aileye çok ısınmıştım, felaketin gelmesi beklemek zor oldu. Çizimlerini de içselleştirmeye çok uygun buldum ve sevdim.

Filmin biraz yetersiz kalan kısmı dram bölümündeydi. Aileye çok üzüldüm yaşananlarda ama etkileyiciliğini iyi tırmandırılmamış, ki en can alıcı noktasıdır böyle konularında bunun iyi anlatılması. En etkilendiğim kısmı Kayoko'nun filmin başında neşe içinde oynadığı oyunun sonunda da hüzünle oynanmasıydı.

Ben memnun kaldım filmi izlediğime. Böylesi filmlere -ve izlenmesine- her zamankinden daha çok ihtiyaç var.

Filmi haftaiçi izledim ama yorum yapmaya fırsat bulamamıştım.

Filmin ilk yarıdı gerçekten mükemmeldi. Beni resmen o yaştaki hallerime götürdü. Tasolarla, yağ satarım oyunlarıyla büyüdük neticesinde, duygulanmamak elde değildi. Ama gel görki savaş sahneleri gelince bi tuhaf oldum. Sonuçlarından daha çok bazı şeyler çok dikkatimi çekti. Neden sadece kız Tokyo'dan ayrıldı, diğer kardeşleride gelemez miydi? En sonda kardeşi köye gelip haberi verince neden tekrardan Tokyo'ya döndü? Dönmeseydi abi kardeş durup daha sonra beraber Tokyo'ya dönmesi daha iyi olurdu diye düşündüm izlerken.

Film sıkmayan bir tempoda başladı ve sonuna kadar da bu tempoyu sürdürdü. İlk yarısı gerçekten çok hoşuma gitti. İlk yarısı sıcak ve samimi bir ortam-atmosfer etkisi bıraktı bende. Çocukların oyun oynarken ki halleri, baş karakterin ve ailenin yaşantıların anlatılışı bu samimi atmosferin oluşmasında çok önemli rol oynadı. İlk kısmı izlerken sürekli tebessüm ettiğimi fark ettim.

İkinci kısmında duygusallık çok daha fazla ağırlıklıydı. Özellikle baş karakterin Tokyo bombalanırken Tanrı'ya dua edişi ve sonradan Tokyo'ya dönüp harap olmuş evinde yaşadıkları kısımlar duygulandırdı.

Ayrıca bLue-Dragon'un dediği gibi "Neden sadece kız Tokyo'dan ayrıldı, diğer kardeşleri de gelemez miydi?" sorusunu sordum ben de kendime.

İzleyeli bir yılı aşkın oldu , hatırladığım kadar.Ne Grave of the Fireflies kadar sardı nede Yalınayak Gen kadar.Bazı arkadaşların da dedigi gibi belli bir kısmı belgesel tadında ;soğuk geldi.Anime severler tarafından seyredilmeyi hakkediyor.Çizimleri günümüz anime seyircisine hitap etmese de ,konusu ,eski yapımların havası , sizlere güzel bir hatıra bırakacaktır. 10/7

Filmi izleyen herkesin ortak ve görünürdeki ilk derdi sanırım filmin, net hatlarla iki farklı anlatıma ayrılması. Filmin ilk yarısında bile savaşa dair ufak izler olması, anlatım için güzel. Hem bütün o çocuklukların, çocuksu güzelliklerin yansıtılması gayet yerinde olmuş. Hikaye anlatımına pekala bombalama anından da başlanabilirdi ve ne yazık ki bu, etkileyici olmaktan çok uzağa düşerdi.

İkinci yarıya dair diyecek pek bir şeyim yok. Savaşı anlatmak garip şey. Savaşa dair bir şeyi yorumlamak ise daha garip.

İkinci yarıya dair diyecek pek bir şeyim yok. Savaşı anlatmak garip şey. Savaşa dair bir şeyi yorumlamak ise daha garip.

Aynen öyle, öylece susup izliyor insan. Hiçbir filmde savaş sahnelerine "offff tatata daldilar" vs diye yorum yapamadim, ne desem garip hissettiriyor bunda da öyle oldu.

Ki filmin direk başrol tarafindan yazilmiş olmasi ilk kismin neden bu kadar sicak hissettirdiğinin bir kaniti. 2. kismi yazmak çok zor olmali, etkileyici olsun diye uğraştiğini sanmiyorum. Böyle şeyler çok zor.