Rough

Adachi Sensei ile tanışmamız Cross Game sayesinde olmuştu. Onu bana sevdiren ilk isimdi aslında. Sonrasında Touch geldi, ve sırasıyla H2, en son da Rough. Hatta Rough okuduğum ilk mangası, diğer üç isim anime serileri sayesinde gelen bir tanışma faslıydı. Belki zamanla bu üç ismin de mangasının tadına bakarım. Cross Game için bir şey diyemem ama Touch ve H2 serilerinin mangalarını da okuma niyetim var. Zira H2'nin mangasını bile okumadan çok başarılı bir anime uyarlaması olduğunu söyleyemem ki benim için Adachi Sensei'nin etiketine sahip olanlardan Touch'ın yerini hiçbir şey alamaz diye düşünüyorum. Bugünlerde Rough eseriyle haşır neşirim aslında ve üstad bu sefer beyzbol yerine bizi su sporuyla baş başa bırakmayı tercih etmiş. Ne iyi etmiş! Şu sözlerimden beyzbolu sevmediğim anlaşılmasın sakın, aksine anime yapımlarında spor etiketi benim için bir adım önde, hele de beyzbol serisiyse iki adım öndedir. Yüzme sporunu sunmak istemiş ama Adachi Sensei her zamanki gibi beyzbol aşkından yine vazgeçememiş. Yan karakterlerden biri olan Ogata Takeshi beyzbol sporunu da bize sunması için görevlendirmiş. Çok zorlama mı olmuş peki? Hayır, aksine güzel bir harmanlama olmuş. Ya da ben sevdiğim için gözüme noksan olan hiçbir şey yokmuş gibi göründü. 

Adachi Sensei'yi eserlerinden birine başlar başlamaz sevmiştim aslında çünkü o kadar samimi o kadar masum bir anlatım dili var ki izlerken kendimi onun dünyasından biri gibi görmemi sağlıyor. Bizlerden hiç ama hiç uzak olmayan karakterler dünyası var. Hepsi öylesine sıradan öylesine samimi ve öylesine eğlenceli... Öte yandan Adachi yapımlarında birçok ortak özelliği de bünyesinde barındırır; samimi olan kapı komşusu iki ailenin ana karakter olan çocukları, çocukluk arkadaşı olan ana karakterler (gerçi bu çoğu anime ve manga yapımında denk gelebileceğimiz bir özellik) ve çocukluk aşkı olanlar, Punch isimli sevimli ve bir o kadar da eğlenceli olan köpeğimiz, spor mağazası ya da yiyecek üzerine bir işletmesi olan dükkan sahibi ebeveynler, iki kardeşe ait yaşanmışlıklardan dönen hikayeler... Ve en kötü ortak özelliklerden birisi, hatta teki olan ölümle gelen dramlar. Bu kez üstadımız bir iki tabuyu yıkmış yalnız, iyi de yapmış. Ölümle gelen bir dram yok mesela, ya da kapı komşusu olan çocukluk arkadaşlığı. Hatta dost olan bir ailemiz de yok. Bu kez size eğlenceli bir Romeo & Juliet hikayesi sunmayı tercih etmiş. Bu düşman ailenin çocukları da aynı okulda karşılıklı olan kızlar ve erkekler yurdunda kalan, aynı zamanda da ortak spora gönül vermiş bir ikili. Rakip değiller asla çünkü aynı dalda değiller, ikisi de yüzme dalında ama bu sporun apayrı dalında olan birer sporcu ve kendilerini yüzme yarışlarına adayacak kadar da azimliler. Aynı liseye giden Ami Ninomiya ve Keisuke Yamato'dan bahsediyorum. Yine özenilesi güzel mi güzel arkadaşlıklarla çevrelenmiş bir lise yaşamının güzelliklerini getirip kalbimize bırakmış Adachi usta. O güzelliklerin içine biraz da mizah katmış. Bu mizahla birlikte de sürükleyici mi sürükleyici, aynı zamanda da eğlenceli bir Rough dünyasına alıp götürmüş. Okudukça, ''Keşke animesi de olsaydı.'' diyebileceğiniz bir dünya. Hele de ben gibi yüzmeyi seviyorsanız değmesin kimse keyfinize.

Touch ya da Cross Game izlediyseniz eğer erkek karakterimizin nasıl bir kişilikte olduğunu az çok tahmin edeceksiniz. Ninomiya ise Touch'ın o gönülleri fetheden hatunu Minami'den uzak olmayan ama tam anlamıyla da ona yakınlaşamamış bir karakterdir. Söz konusu Keisuke ise az çok onun karakterini de tahmin edebiliyorsunuzdur. Zira Adachi Sensei'nin tüm karakterleri, yan karakter ya da ana karakter olsun hiç fark etmez hepsi birbirine çok benzer. Eğlenceli karakterler yarattığını unutmamak lazım. Zira o dramatik bir hikayenin bile ana karakterindeki mizah yönünü çok kuvvetli yapabilen bir ustadır. Hal böyle olunca yine evlere şenlik bir manganın karşınızda olduğunu garanti ettiğimi tahmin etmelisiniz. Yalnız tam anlamıyla bir Touch ya da Cross Game tarzı beklemeyin. Bu kez ağır dramdan uzak eğlenceli mi eğlenceli hikayesiyle Rough var karşınızda. Yine Adachi Sensei esintileri getiren bir isim, sonuçta aynı elden çıkıyorsa aksini beklemek de mantıksız olacaktır. Bugüne kadar Ryoko Ikeda ve Ai Yazawa en sevdiğim anlatım tarzına sahip olan iki isimdi, şimdi bu izlemiş ve okumuş olduğum yapımlar sayesinde iki çiçeğin yanına bir de böcük eklenmiş oldu. İyi de oldu sanki.  Adachi Sensei'nin basketbol üzerine olan bir eseri var mı hiçbir fikrim yok ama olmasın zaten. O beyzbol sevsin, zira onun beyzbolla ilgili hikayelerini çok seviyorum. Rough bir yüzme sporu odaklı ama Adachi bu sevdasından yine vazgeçememiş. Yan karakterimizin hikayesi, yani yan hikaye tadında araya bezyboldan da bir şeyler sıkıştırmayı ihmal etmemiş. Bu beni baydı mı hayır aksine dozajını öyle güzel ayarlamış ki o karakter ile ilgili sahneleri okurken bile aklınız Ninomiya ile Keisuke'de kalıyor. Hal böyle olunca da yüzme sporundan başkasını görmüyor gözünüz.

Konu itibariyle Rough ciddi anlamada sevilecek türde olan bir manga. Spor yapımı belki ama bir lise hikayesinin en güzel şekliyle harmanlanışı. Karakterleri yine çok sevimli tasarlanmış, hikayesi yine çok güzel bir heyecana ve samimiyete sahip, aşkı belki çok baskın değil ama bir spor serisinde olması gerektiği kadar. Ne çok cıvık cıvık ne de çok soğuk. Belki aç gözlü okurlar için az ama benim için böylesi bir konuda olması gerektiği gibi. Zira ben de romantizme ve aşka aç bir takipçiyim ama nedense bu tip hikayelerde hafif bir esinti olarak kalması da beni pek rahatsız etmiyor. Olsun bir yerde sadece bir kez bile olsa bir, ''Seni seviyorum'' deniliyor ya, o bile yeter. Bazen çok da aç gözlü olmamak lazım.

Çizimleri elbette nostalji ki Adachi Sensei çizimlerini eserlerini izlemiş arkadaşlar zaten biliyordur bunu. Ben bu güzel ellerin ortaya döktüğü çizimleri de çok severim. Konunun samimiyeti yanında bana bu tarz çizimler de hep bir samimi hava vermiştir. Belki de Adachi'nin yapımlarını sevme nedenlerimden biri de budur. Tam olarak nedir bilmiyorum ama bu ara hazır başlamışken ve izlenecek Adachi imzalı animeler de kalmamışken Rough sonrası bir H2 yolculuğu gitmez mi ki? Gider, hem de öyle bir gider ki. Sadece H2 ile sınırlı mı kalınacak? Hiç sanmıyorum. Ben bir kere bu tadı aldım ya, gerisi de gelir elbet. Beni bırakalım da eğer şu Rough'a dair karaladıklarımı okuyan arkadaşlar varsa ve bu tarz yapımları da sevenlerdenseniz bu güzelliğe bir şans verin derim. Biraz mizah, biraz arkadaşlık, biraz aşk, biraz spor, biraz eğlence... Hepsinden bir tutam değil belki ama güzel bir harmanlanma olmuşsa biri fazla biri eksik kimin umurunda...