Oyasumi Punpun

Geri dönüp düşündüğümde gerçekten birçok açıdan tatmin edici bir manga olduğunu söyleyebilirim. Yalnız ilk başlarda tatmin edici olan unsurlar, sonlara doğru akıcılığı olumsuz etkiledi. Normalde depresif şeyleri seven bir insan olarak açıkçası çok daha üst seviye bir şey bekliyordum. Öncelikle 110'uncu chapterdan sonrasının sessiz sakin, melankolik müzikler eşliğinde okunmasının daha hoş olacağını söyleyeyim. Yalnız ben birazcık abarttım sanırım Punpun okurken arka planda dinlediğim müzikler mangadan 3-4 kat daha depresif, daha çaresiz, gönül vererek kulak kabartıldığında insanı gerçek anlamda negatif duygular bataklığına sürükleyen şeylerdi. Hal böyle olunca okurken manga içerisinde karşılaştığım komik yerler mangadaki atmosferi, yansıtılan duyguları aşırı bozuyormuş gibi geldi. Tabii buna rağmen yiğidi öldürsek dahi hakkını vermek gerekli. Puan olarak 9/10 veriyorum.

Sonu ilk bakışta her ne kadar rastgele bitmiş gibi görünse de, birbiriyle bağlantılıydı. Aiko'nun ve Toşiki'nin Cosmo Sağlık Merkezi ile ilişkili olduğunu görebiliyoruz sonuçta. Aiko ile Punpun'un yaşadıklarından sonra, Punpun'un akli dengesinin ne kadar bozuk olduğunu yaptığı hareketlerden çok net bir şekilde görebiliyoruz. Bundan sonra elbette hayat devam ediyor mesajı vermesi güzel bir şey ama oradaki espiriler, dolu dolu diyalog çok göze batıyordu, hoşuma gitmediğini belirtmeliyim. Tabii bir süre sonra akılda kalan kısım sadece Aiko ile ilgili sahneler oluyor, Punpun ile Aiko'nun kısa gezintisi oluyor. Aiko'nun yıllar süren rezil yaşantısından, çektiği türlü türlü sorunlardan sonra Punpun ile birlikte yaşadığı o sıcacık ama samimi küçük kesitler akılda kalıyor.

19'uncu chapterdan

Ergenlik yıllarının sonunda ülke ülke geziyordu.
Hatta koleji bırakıp evini de terk etti.
Belki kendini özgürlüğü ve mutluluğu arayan biri olarak görmüştü ama...
Bana, sadece kaçıp giden birisi olarak görünüyordu.
Nihayetinde döndü! Başka bir deyişle, en azından kendini bu kadarına hazırlamıştı.
Her şeyi çöpe atmaya hazırdı. Gerçek özgürlüğe ulaşılabileceğine inanıyorum.
Ama biliyorsun, özgürlüğün gerçek mutluluğu getireceğini sanmıyorum.
Mutluluklar sadece anlık olur, sonsuza kadar olmaz!
İnsanlar var olmayan doğruyu ararken her zaman yollarını kaybeder.

22'inci chapter'dan

Punpun bugün daha yalnız hissediyordu. Eğer yalnız olacaksa, en başından beri yalnız olsaydı daha iyi olurdu diye düşündü.
Güneş ışığı derisine yumuşacık bir sıcaklık yayarken, Punpun merak etti.
Yatıp gözlerini kapattığında su gibi buharlaşsaydı, ne kadar yükseğe uçabilirdi...

28'inci chapter'dan

Punpun, sana çok önemli bir şey söyleyeyim. Oyuna girdiğin zaman, her şey kazanmak ve kaybetmekten ibarettir.
Ne olursa olsun, sahaya bir adım attım mı, rakibim kim olursa olsun ona saygı gösteririm. Bu benim prensibimdir.
Sadece sporda da değil. Hayat denilen sahada oynadığın sürece, hep birinden diğerine geçmelidir.
Çoğu insan eşitlik ve huzur ister ama, doğrusu bunlar eziklerdir.
İnsanlar, diğerlerinin hikayelerine karşı her zaman saygısız olmuşlardır. Dil ve kültür doğduğunda eğlencelerimizi ve acılarımızı paylaştık. Ama insanlar mükemmel bir şekilde eşitliğe ulaştığında ve bireysellik bir kenara atıldığında, sence gerçekten mutluluğu hissedebilir miyiz? Hepimiz için eşitlik demek, ırmaktaki bir çakıl taşı kadar değersizdir. Eğer biriyle yarışmak istemiyorlarsa, o zaman gidip ıssız bir adada yaşasınlar. Evet! Benim için kazanmak ve yenilmek yaşadığımın kanıtıdır. Tek olarak hareket eden ruhumun ve hücrelerimin ürünü! Bu yüzden oraya tüm gücümle çıkmak istiyorum! En büyük galibiyetin ya da yenilginin tadı için!
Punpun... Huzur ve eşitlik hakkında bilgisi olmayan birisin. Yaşamanın gerçek anlamını bilmeden tüm hayatını harcayacak mısın?